Arcaico o tempo que respira aparece como unha queixa (relixiosa) para reclamar o vencello emocional entre home e terra. Lembranza do ido e denuncia do vougo, o poema é o espazo escollido do elexíaco. Como un movemento non condenado á repetición, senón á procura da intraducibilidade. Aceno que oscuramente poderiamos chamar do inmortal.
Acompasado ao rumor das estacións, Paulino Vázquez dá conta dunha perda: a da terrible escisión que fai a modernidade ao considerar o tempo como abstracto, indiferente, cuantitativo.
